Ślimaki lub ślimaki to naukowy termin określający klasę mięczaków liczącą ponad 1000 gatunków. Główne cechy ich wyglądu są znane wszystkim od wczesnego dzieciństwa: dom na plecach, rogi-oczy i jedna noga. Początek znajomości rodaków ze ślimakami sięga wieków, ale dopiero pojawienie się kuchni francuskiej na ziemiach rosyjskich wprowadziło niuanse gastronomiczne w charakterystyce tych interesujących stworzeń.
Żyjąc w słodkiej i morskiej wodzie, czołgając się przez drzewa, kwiaty, trawy i ląd, ślimaki mają różnorodne preferencje żywieniowe. Wśród nich są kanibale, którzy jedzą własny gatunek, są miłośnicy ucztowania na średniej wielkości owadach. Ogrodnicy z całych sił walczą z inwazją ślimaków, które zmniejszają wydajność grządek. Ale niektóre ślimaki, wyróżniające się wyjątkowym smakiem, stały się pożądaną zdobyczą gastronomów.
Historia jadalnego ślimaka
Tradycja jedzenia ślimaków nie narodziła się we Francji, jak się powszechnie uważa, ale w Cesarstwie Rzymskim. Ślimaki (ślimaki) hodowano w specjalnych ogrodach, karmiono mąką i „odlutowywano” winem. Źródła historyczne podają, że ślimaki były główną częścią diety legionistów Guy Juliusza Cezara podczas wyprawy do Galii. Kuchnia francuska zyskała też na sile dzięki przybyciu na dwór królewski włoskich kucharzy – sprowadziła ich florencka Katarzyna Medycejska.
Istnieje kilka rodzajów jadalnych ślimaków. Najbardziej znane to Helix i Achatina. Te ostatnie zbierane są na kontynencie afrykańskim oraz w niektórych państwach Azji Południowej. Achatina rośnie bardzo szybko, a wielkość ich domu może osiągnąć 25 cm, a mieszkańcy ciepłego pasa nie zapadają w stan hibernacji. W przeciwieństwie do „Afrykanów”, Helixy tracą cenny czas ze względu na specyfikę klimatu, zasypiając na 4 miesiące - od grudnia do marca.
Istnieją dwa rodzaje ślimaków spiralnych. Najbardziej znane są ślimaki winogronowe lub burgundzkie (Helix Pomatia). W krajach bałkańskich (Bułgaria, Turcja, Grecja) hodowany jest Helix Lucorum - nie mniej popularny gatunek. Wymiary muszli helisy są znacznie skromniejsze niż u Achatiny - 3-4, 5 cm.
Cechy smakowe ślimaków jadalnych
Charakterystycznym niuansem smakowym ślimaków europejskich, szczególnie zauważonym, jest zapach ziemi, który jest najintensywniejszy w Burgundii, a mniej wyraźny u ślimaków bałkańskich. Na wolności te pierwsze są zbierane w maju-czerwcu, drugie wczesną wiosną. Mięso ślimaków burgundzkich ma jasnobrązowy odcień, ślimaki bałkańskie są znacznie ciemniejsze, te same różnice kolorystyczne są charakterystyczne dla obu rodzajów muszli. W wyspecjalizowanych gospodarstwach ślimaki zbierane są po tuczu jesienią. Na stole jest również kawior ze ślimaków.
Smak afrykańskich kobiet Achatina, według niektórych świadectw, przypomina grzyby russula. Zupa z nich przyrządzona, według starożytnych wierzeń, leczy gruźlicę, ale ta informacja nie została niczym potwierdzona. Muszle Achatina, w przeciwieństwie do helisy, są bardzo delikatne.
Przed wyłożeniem na stół ślimaki są utrzymywane na diecie głodowej w celu usunięcia toksyn i toksyn. Najbardziej znanym francuskim daniem ze ślimaków są ślimaki. Beztłuszczowe mięso ślimaków burgundzkich (najpopularniejsze i cenione we Francji) charakteryzuje się wysoką zawartością białka i unikalnym zestawem aminokwasów. Jednak inne jadalne ślimaki mają te same właściwości.
