Wiele lat temu, kiedy nie było lodówek, ludzie mieli trudne zadanie: jak konserwować i przetwarzać mleko, często duże ilości, bez lodówki.
W czasie postu lub w lecie, gdy było nadmiar mleka, przelewano je do dużych glinianych dzbanów. Takie naczynia zostały wykonane z bardzo porowatej gliny specjalnie na mleko. Następnie dzbanki umieszczono w piwnicy. Po chwili mleko stało się kwaśne, aw dzbankach utworzyła się śmietana i jogurt. Następnie, jeśli te produkty nie mogły zostać zjedzone, były dalej przetwarzane. Śmietana została ubita i otrzymała masło, które można było długo przechowywać - na zimno, w glinianym naczyniu wypełnionym serwatką.
Masło topiono też i w tej formie przechowywano w makitrach – glinianych garnkach z szeroką szyjką. Do ghee często dodawano sól. Takie masło można było przechowywać kilka miesięcy, a jeśli posypano je roztopionym słoniną, to jeszcze dłużej. Maślankę, którą pozyskiwano wraz z masłem, podawano inwentarzowi na paszę. Jeśli maślankę można było wykorzystać do jedzenia, wyrabiano na niej ciasto, pieczono chleb lub placki.
Twaróg został zrobiony z zsiadłego mleka, co spowodowało ucisk. Jeśli twarożek musiał być przechowywany przez długi czas, twarożek był kilkakrotnie „odgrzewany”, aby był jak najbardziej suchy, następnie dodawano jajka, pieczone na złoty kolor, ubijany taki twarożek w postaci naleśników w naczynie gliniane, solone i polane roztopionym masłem. W ten sposób powstał ser, który można było długo przechowywać i nie zepsuć.
Metody te umożliwiły przetworzenie nawet dużej ilości mleka oraz zachowanie zdrowych i pożywnych produktów na długi czas.
