Smutną wiadomością jest to, że prawdziwego Bellini można smakować tylko przez 3 miesiące w roku, w sezonie białej brzoskwini. W każdym innym momencie będzie to tylko żałosna kopia. Jeszcze lepiej, zrób to we Włoszech. Ten napój to jedna z ulotnych radości lata.
Giuseppe Cipriani, założyciel Harry's Vag w Wenecji, wynalazł Beilini w 1945 roku i nadał temu mieszanemu napojowi nazwę w 1949 roku, pod wpływem charakterystycznego różowego koloru na obrazach Giovanniego Belliniego (1430-1516). Napój składa się z dwóch składników: soku z białej brzoskwini i wina musującego. Kolor napoju tworzą „czerwone żyłki”, które znajdują się na styku miąższu z kością brzoskwini.
Obfitość brzoskwiń we Włoszech trwa od czerwca do września, a Giuseppe Cipriani był od nich tak uzależniony, że zastanawiał się, czy istnieje sposób na przekazanie tego magicznego zapachu napojowi, który mógłby zaoferować w Harry's Wag. Postanowił trochę poeksperymentować z tłuczonymi małymi białymi brzoskwiniami, dodając trochę Prosecco. Przez lata kuchnie Harry's Wag rozgniatały małe, aromatyczne białe brzoskwinie ręcznie, wyciskając je.
Uważa się, że nikt przy zdrowych zmysłach nie pije Bellini zimą, nawet jeśli mrożone puree pozwalają rzucić wyzwanie naturze. Niemniej jednak w filmie „Brodski nie jest poetą” można zobaczyć, jak przyjaciel poety, amerykański artysta, wchodzi zimą do tego lokalu, gdzie byli z Józefem, i zamawia ten koktajl.
A co z porą dnia? Koktajl jest zbyt ciężki jak aperitif przed obiadem lub kolacją. Najlepiej zacząć dzień od śniadania. Lub wręcz przeciwnie, na koniec dnia towarzysząc deserowi.
Jak słodka powinna być Bellini? Umiarkowanie słodki dla wyrazistego smaku brzoskwini.
Niektóre przepisy zawierają sok z cytryny jako jeden ze składników. Skąd wziął się ten pomysł? Być może z niezrozumienia przepisu samego Harry's Wag. Podczas przygotowywania przecieru wspominany jest sok z cytryny w proporcji 1:10, co pomaga zapobiegać utlenianiu soku brzoskwiniowego.
Proporcje to kwestia gustu. Książka kucharska Harry's Bar zawiera proporcje puree do musującego 1:3.
Wreszcie, jakiego rodzaju szkła powinieneś użyć? Serwowanie w kieliszku do fletu jest pełne wdzięku i piękna. Ale zdjęcie w Książce kucharskiej Harry’s Wag nie oddaje fletu, a widok przełącznika z dość grubym dnem. Właśnie w takim kieliszku podaje się koktajl w filmie „Brodski nie jest poetą”.
Koktajl ma 3 najbardziej znane wariacje: Puccini, Rossini i Tiziano.
W Puccini puree z brzoskwini zastępuje sok mandarynkowy. Pierwsza wzmianka znajduje się w książce z 1992 roku Bluff you way in Champagne autorstwa Nikolasa Montesde. Napój ten jest hołdem złożonym słynnemu włoskiemu kompozytorowi XIX-wiecznego Giacomo Pucciniego, a mianowicie dziełu Madame Butterfly.
Rossini zastąpił puree brzoskwiniowe puree truskawkowym. Podobnie jak poprzedni zwrot, tak i ten został zainspirowany twórczością innego kompozytora – Gioachino Antonio Rossiniego.
I wreszcie Tiziano to napój na bazie wina musującego i soku z czerwonych winogron. Powstał na cześć włoskiego malarza szkoły weneckiej XV wieku - Tiziano Vecellio.
W ten sposób te 4 odmiany składają się na jeden obraz, który tworzy 4 kolejno zmieniające się pory roku. Wiosna przynosi dojrzałe truskawki (Rossini), lato przynosi słodkie brzoskwinie (Bellini), jesień obfituje w soczyste winogrona (Tiziano), a zima przynosi jasne cytrusowe mandarynki (Puccini).
