Słynna gejsza, ten ekscytujący symbol starożytnej Japonii, ile plotek i tajemnic stworzyła. Kim więc były i czy nadal istnieją – te tajemnicze kobiety, popularnie nazywane „kwiatami wierzby”?
Krótka historia
Wielu uważa, że gejsze są podobne do prostytutek, chociaż w Japonii to starożytne rzemiosło było praktykowane przez yujo i joro. Zarówno ci, jak i inni kręcili się w tej samej przestrzeni społecznej i uczestniczyli w tych samych wydarzeniach, które odbywały się w później nazwanych „kwaterach zabawy”, specjalnie przeznaczonych na rezydencję yujo. Gejsza tam nie mieszkała, zostali zaproszeni tylko jako „toastmaster”. W tłumaczeniu z japońskiego „gejsza” oznacza „człowiek sztuki”, zabawiały elitarne społeczeństwo pieśniami, tańcami, grą na instrumentach i, co najważniejsze, rozmowami. Gejszę i yujo można nawet odróżnić po wyglądzie: pas japońskiej nierządnicy jest zawiązany z przodu prostym węzłem, dzięki czemu można zdjąć kimono więcej niż raz dziennie, a gejszy - od tyłu i żeby nawet ona sama nie mogła go rozwiązać bez pomocy… Nawet na poziomie prawa zakazano im świadczenia takich usług, chociaż można było mieć patrona, a nawet mieć od niego dzieci. Ale mogli się pobrać dopiero po opuszczeniu rangi gejszy.
dzisiaj
Gejsze istnieją teraz, jednak dzięki popularyzacji zachodniego społeczeństwa są postrzegane bardziej jako echa przeszłości i hołd dla tradycji. Oczywiście po ćwierć tysiącleciu od początku ich powstania (zanim rola „toastmastera” w społeczeństwie japońskim została powierzona wyłącznie mężczyznom) przeszły pewne zmiany, ale zachowały swoją główną funkcję - subtelnego zabawiania ludzi. Obecność gejszy na imprezie, nawet teraz, ma szczególne znaczenie i świadczy o wysokim poziomie odbioru. Angażują gości w intelektualną rozmowę, czasem nawet flirtują z nimi, wywołują rumieniec u mężczyzn i dbają o to, by obok każdego dostojnika nie było pustej przestrzeni.
We współczesnej Japonii pozostało niewiele gejsz - tylko około tysiąca, podczas gdy sto lat temu było ich dziesiątki tysięcy. Za ich historyczną ojczyznę uważa się Kioto, dawną stolicę Japonii, gdzie do dziś zachowało się sześć „kwater rozrywki”. Jednak wraz z przeniesieniem stolicy do Tokio politycy i urzędnicy, główne źródło dochodów gejszy, odeszli. Dziś w Kioto pozostało około stu gejsz, reszta przeniosła się do nowej stolicy. Teraz stają się gejszami z własnego wyboru, podczas gdy wcześniej byli żebrakami, których rodziny nie mogły ich nakarmić. Prowadzą skromny tryb życia i starają się nie pokazywać turystom. Na zdjęciach zrobionych przez turystów bynajmniej nie gejsze, ale maiko, ich studentki, a nawet przebrane aktorki. Najwyższy poziom zajmuje oka-san, rodzaj elity. Bywają na przyjęciach rządowych w herbaciarniach, muszą biegle posługiwać się językami obcymi oraz znać współczesną literaturę i sztukę. Ponadto, oka-san kierowała szkołą gejsz w Kioto, jedyną w swoim rodzaju.
Tajemnicza, atrakcyjna, w wielobarwnych kimonach, na drewnianych sandałach, dzięki którym tak zgrabnie chodzą małymi kroczkami, z misterną fryzurą, nienaturalnie rozjaśnioną twarzą, jasnymi ustami i eyelinerem, gejsze zdają się nosić maskę. Nic dziwnego, że wciąż tak bardzo przyciąga turystów – ta tajemnicza, która stała się integralną częścią japońskiej kultury, ale niestety zagrożonym zawodem – gejsza.
