Sałatki uosabiają wiele pomysłów na kulinarne połączenia. Są przygotowywane jako przystawka, jako danie główne lub na deser. Istnieje jednak taka kategoria sałatek, bez której trudno wyobrazić sobie świąteczną ucztę. Jednym z nich jest sałatka Olivier.
Słynny producent sałatek
Najmłodszy z braci Olivier Lucien urodził się w 1838 roku we Francji. Chcąc zrealizować się jako specjalista kulinarny wyjechał do Rosji iw 1860 otworzył francuską restaurację w centrum Moskwy.
Główną publicznością odwiedzającą drogie restauracje w tym czasie byli kupcy, którzy nie mieli wykwintnych manier, co w pewnym stopniu przyczyniło się do powstania sałatki.
Restauracja Hermitage, w której Lucien Olivier pracował jako szef kuchni, słynęła z wykwintnej kuchni, a wszyscy moskiewscy smakosze polowali na rodzinny przepis na sos Mayon. Do majonezu dodano musztardę i kilka sekretnych przypraw - ten rodzinny sekret pozwolił przodkom Oliviera zarobić ogromną fortunę.
Lucien zazdrośnie strzegł przepisu na sos przed wścibskimi oczami i codziennie przygotowywał własnoręcznie wymaganą ilość sosu, zamykając się w pokoju bez okien. Niestety, ta kulinarna tajemnica nigdy nie została rozwiązana i nigdy nie poznamy prawdziwego smaku legendarnego sosu.
Majonez z gry
Początkowe zainteresowanie kuchnią francuską zaczyna topnieć, publiczność nie zna już przysmaków i nawet pikantny sos nie ratuje dnia. Obawiając się strat i martwiąc się o swoją reputację, Olivier postanawia stworzyć zupełnie nowe danie.
Filety z leszczyny na liściach zielonej sałaty ułożone są ugotowanym językiem i warstwami galaretki rosołowej, szyjkami rakowymi i kawałkami homara wzdłuż brzegów potrawy. W centrum tego gastronomicznego splendoru znajduje się zjeżdżalnia pokrojonych w plastry ziemniaków z korniszonami i plastrami jajek na twardo, całość posypana majonezem - tak wyglądało danie, które ma zamienić się w słynną sałatkę.
Narodziny „Oliviera”
Nowe danie, kulinarne arcydzieło, przywróciło restauracji popularność, a „Majonez z dziczyzny” cieszył się dużym zainteresowaniem. Kiedyś Olivier zauważył, że kupiec, który zamówił nowość na obiad, zmieszał wszystkie składniki dania w jednorodną owsiankę i zjadł ją z apetytem.
Zgodnie z zamysłem szefa kuchni rolę dekoracji pełniły ziemniaki z ogórkami i jajkiem w środku dania, taka pogarda dla jego stworzenia mocno uraziła Oliviera. Następnego dnia celowo wymieszał wszystkie składniki i podał je na stole. Lucien spodziewał się oburzenia ze strony gości, ale chętnie zmniejszali jedzenie chlebem i prosili o więcej.
Tak więc złożone francuskie danie zamieniło się w rosyjską sałatkę nazwaną na cześć jej twórcy. Kilka razy Olivier zmieniał przepis na sałatkę, dodając prasowany kawior lub kuropatwy. Ale główny sekret przypraw, które nadały sosowi charakterystyczny smak, nikomu nie ujawnił.
W zamożnych domach zaczęli serwować sałatki na przyjęciach, osobiści kucharze szlachty tworzyli własne wersje przepisów, ale nikt nie był w stanie dokładnie powtórzyć arcydzieła Oliviera.
Z biegiem czasu leszczyny zostały zastąpione kurczakiem i kiełbasą, a sałatka otrzymała inną nazwę „Stolichny”, ale to zupełnie inna historia.
