Miód nie jest na próżno uznawany za jeden z najbardziej uzdrawiających pokarmów. Miód zawiera mangan, miedź, żelazo, chlor, potas, sód, wapń i inne pierwiastki śladowe. Skład tego wyjątkowego produktu w pełni zaspokaja potrzeby ludzkiego organizmu. Jednak nie wszystkie miody są sobie równe. Jego różne odmiany różnią się cechami w zależności od miejsca i czasu zbioru.
Najbardziej przydatny jest oczywiście miód naturalny, do produkcji którego pszczoły zbierają nektar z naturalnych roślin. Jednak na rynku często można znaleźć tak zwany miód „ekspresowy”. Pozyskiwany jest ze sztucznego nektaru - 50% roztworu cukru trzcinowego lub buraczanego, podawanego pszczołom przez specjalne karmniki. Przetwarzają taki nektar i umieszczają syrop w plastrze miodu.
Pod wpływem enzymów pszczelich cukier jest przekształcany w glukozę, fruktozę, ale około 10% sacharozy nie jest przetwarzana. Ekspresowo z kilograma cukru można uzyskać kilogram miodu. Taki produkt ma słaby aromat, a jego skład witaminowo-mineralny jest identyczny z cukrem. Zawartość enzymów, które dostały się do miodu z pszczół podczas przetwarzania jest trzykrotnie niższa niż w miodzie naturalnym.
Czasami do miodu dodaje się odparowany sok z owoców i warzyw. Ten produkt nie jest szkodliwy, ale też bezużyteczny dla zdrowia. Również miód „martwy” lub podgrzany jest bezużyteczny. Zakładając, że kandyzowany miód swoim wyglądem odstrasza kupujących, sprzedawcy go rozgrzewają. A to zabija dobroczynne właściwości miodu i czyni go bezużytecznym. Krystalizacja jest naturalnym procesem charakterystycznym dla miodu pszczelego i zachodzi zimą. Unikaj kupowania miodu, jeśli na zewnątrz jest zima i dno słoika jest przez niego widoczne.
Z naturalnych odmian miodu pszczelego powszechnie znane są miody lipowe, kwiatowe (łąkowe), gryczane, majowe i ziołowe. Miód kwiatowy ma barwę żółto-brązową lub złocisto-żółtą, jest aromatyczny, przyjemny w smaku i długo nie krystalizuje. Miód wielokwiatowy jest stosowany jako ogólny tonik, ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, przeciwbólowe. Korzystnie wpływa na pracę wątroby, przewodu pokarmowego, układu krążenia. Wyraźne właściwości bakteriobójcze miodu łąkowego umożliwiają zastosowanie go w leczeniu różnych chorób skóry.
Miód lipowy należy do najlepszych odmian o bardzo wysokich walorach leczniczych i smakowych. Jest bogaty w olejki eteryczne, sole mineralne, witaminy, substancje biologicznie czynne oraz zawiera farnezol. Ten produkt ma wyraźne działanie antyseptyczne, moczopędne, przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i tonizujące. Stosowany jest w leczeniu przeziębień, chorób serca, chorób ginekologicznych, chorób pęcherzyka żółciowego, nerek, przewodu pokarmowego. Jest również wskazany w leczeniu oparzeń i ran ropnych, przy zapaleniu sutka, egzemie, zapaleniu cewki moczowej, odmiedniczkowym zapaleniu nerek, zapaleniu pęcherza oraz w połączeniu z mlekiem kozim na gruźlicę.
Miód majowy zbiera się w pierwszej - drugiej dekadzie czerwca lub w połowie maja. Świeży miód jest bardzo przezroczysty, ma żółtawy odcień, pachnie i nie ma najmniejszej goryczki. Najcenniejsze właściwości lecznicze miodu sprawiają, że jest on przydatny w leczeniu przeziębień, bólów głowy, kaszlu i przepracowania. Miód ma działanie antybakteryjne, hemostatyczne, przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Miód gryczany ma przyjemny zapach i specyficzny ostry smak. Podczas degustacji delikatnie łaskocze gardło. Miód ten ma kolor ciemnoczerwony lub ciemnobrązowy. W porównaniu do lekkich odmian jest bogatsza w pierwiastki śladowe, witaminy, żelazo i aktywne enzymy. Jest stosowany w leczeniu chorób serca (szczególnie przydatnych przy anemii), reumatyzmie, nadciśnieniu, krwotoku mózgowym, urazach popromiennych, szkarlatynie, odrze.
