Wszyscy czytamy bajkę „Rzepa” w dzieciństwie, więc ogólnie przedstawiamy, o jakim warzywie mówimy. Przyjrzyjmy się bliżej temu bajecznemu pięknu.
Za miejsce narodzin rzepy uważa się Azję Zachodnią. To jedna z najstarszych roślin uprawianych przez człowieka ponad 40 wieków temu. Starożytni Egipcjanie intensywnie uprawiali rzepę, ale uważali ją za pożywienie dla niewolników i najbiedniejszych chłopów. W starożytnym Rzymie pieczona rzepa była już używana przez przedstawicieli wszystkich klas, a z czasem rozprzestrzeniła się w całej Europie Zachodniej.
W Rosji rzepa od dawna jest najważniejszym produktem spożywczym, wzmianki o niej można znaleźć w wielu starożytnych kronikach. Do XVIII wieku rzepa była głównym warzywem w rosyjskiej diecie, ale potem została stopniowo zastąpiona ziemniakami. Zawiera tłuszcze, minerały (szczególnie bogate w wapń), witaminy A, C, B1, znaczną ilość cukrów i witaminę P oraz jest bogaty w kwas bursztynowy.
Rzepa wysiewa się wczesną wiosną, gdy tylko gleba wyschnie. Dla tej uprawy najlepiej nadają się lekkie gleby gliniaste i słoneczne miejsce. Rzepa można wysiewać dwa razy w sezonie, ale do przechowywania w zimie lepiej jest wykorzystać zbiory z siewu letniego.
Rzepa jako roślina warzywna i lecznicza znana jest od starożytności. Można go przygotować na wiele sposobów: piec, gotować, dusić, faszerować, zrobić z niego zapiekankę lub lekką sałatkę. Może być przechowywany przez długi czas w chłodnym miejscu, nie tracąc przy tym swoich właściwości leczniczych.
Rzepa jest łatwo przyswajalna przez organizm, dlatego często polecana jest do odżywek dla niemowląt, ponieważ ze względu na wysoką zawartość wapnia może służyć jako dobry środek profilaktyczny przeciwko krzywicy, chorobom kości i krwi, a także ma działanie antyseptyczne, anty- przeciwzapalne, moczopędne, doskonale przeciwbólowe i gojące rany.
