Reklama uporczywie obiecuje, że już jedna mała kostka bulionowa nada potrawie niespotykany dotąd smak i niepowtarzalny aromat, nie do odróżnienia od zapachu naturalnego wysokiej jakości mięsa. Wiedza o tym, jak iz czego powstają te koncentraty spożywcze, pomoże stwierdzić, czy bulion w małych kostkach może zastąpić bulion z całego kurczaka, czy apetyczny bulion z kością wołową.
Sama historia kostek bulionowych zaczyna się w 1883 roku - to wtedy szwajcarski przedsiębiorca Julius Maggi wymyślił sposób na przechowywanie skoncentrowanych bulionów mięsnych w postaci wysuszonej. Oczyszczony i ugotowany produkt hydrolizy mięsa mielonego i kości w kwasie wymieszano z tłuszczem, solą, warzywami i przyprawami, a następnie sprasowano. Rezultatem były „Złote Kostki Maggi” – niezwykle tani i przystępny cenowo produkt dla wszystkich segmentów populacji. W 1947 roku Maggi and Company połączyło się z Nestlé.
Sposoby przechowywania bulionów mięsnych przez długi czas zostały wynalezione wcześniej - najbardziej znanym jest „ekstrakt mięsny Liebiga”, którego produkcję rozpoczęto w 1865 roku. Do produkcji ekstraktu wynalezionego przez chemika Justusa Liebiga wykorzystano naturalny bulion wołowy, zagotowany i wielokrotnie filtrowany. „Ekstrakt mięsny” kupowano głównie na potrzeby wojska, ale nie zyskał on szerokiej popularności – produkt uzyskany po jego rozpuszczeniu był jadalny, ale nic więcej. Według zeznań współczesnych, silny zapach amoniaku zabił cały smak.
W Związku Radzieckim kostki bulionowe, wykonane wyłącznie z produktów naturalnych, nie zyskały dużej popularności. Kostki zaczęły być powszechnie stosowane od początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy to produkty Nestlé i Knorr zalały rynek.
Obecny przepis na kostki bulionowe odszedł daleko od idei bycia w 100% naturalnym. Zawierają ekstrakty białek roślinnych, ten sam hydrolizat mięsa w kwasie solnym, dużą ilość soli, tłuszczu, najczęściej roślinnego, skrobiowego, siekanych suszonych warzyw, aromatów i wzmacniaczy smaku.
Rozpoznawalny złoty kolor bulionu uzyskuje się dzięki dodatkowi tłuszczu roślinnego oraz barwnika – ryboflawiny, znanej również jako witamina B2. Jednak nie ciesz się - witamina w kostce nie przynosi większych korzyści.
Głównym składnikiem kostek bulionowych jest sól kuchenna. Jego udział może wynosić do 50-60 procent masy całej kostki. Chociaż producenci wskazują na opakowaniu produktu, że w składzie znajduje się również naturalne mięso, jego ilość trudno nazwać niczym innym, jak nieznaczną.
Dobrze znany glutaminian sodu nadaje sprasowanemu koncentratowi charakterystyczny posmak. Oprócz tego dodatku smakowego, kostka może zawierać o wiele więcej różnych „wzmacniaczy” i „wzmacniaczy” smaku.
Bulion uzyskany przez rozpuszczenie kostki we wrzącej wodzie nie ma nic wspólnego z bogatym bulionem mięsnym - jego wartość odżywcza dąży do zera, ale bardzo łatwo o zapalenie żołądka przy regularnym jedzeniu takich zup. W rzeczywistości kostki rosołowe były i pozostają produktem na nagłe wypadki, a nie do codziennych posiłków.
