Nie każdy mocny napój winogronowy ma prawo nazywać się koniakiem. Ten szlachetny napój ma bardzo surowe wymagania, aby mógł słusznie nosić taką nazwę.
Wszyscy wiemy, że istnieje „ormiański koniak”. Ale można to nazwać tylko na rynku krajowym. W przypadku sprzedaży za granicą taka nazwa nie jest już akceptowalna. Aby można było nazwać koniakiem, napój musi spełniać określone wymagania.
1. Przede wszystkim jest to nazwa kontrolowana przez pochodzenie, czyli „związana” z regionem francuskim, którego centrum stanowi miasto Cognac. Warunki klimatyczne i właściwości gleb tego regionu determinują smak winogron, z których wytwarzany jest koniak.
2. Technologia produkcji. Oczywiście dokładna technologia jest ściśle strzeżona tajemnicą. Ale metodą produkcji jest destylacja wytrawnego białego wina gronowego i dalsze leżakowanie napoju w dębowych beczkach, w wyniku czego napój ciemnieje. Podczas produkcji niedopuszczalne są obce zanieczyszczenia i substancje pomocnicze. Uwzględniane są wszystkie subtelności: nie każdy gatunek dębu nadaje się do wyrobu beczek, ale tylko taki, który ma pewien stopień porowatości, destylat nie powinien stykać się z metalowymi przedmiotami, więc beczki wykonuje się bez gwoździ. Bardzo ważne są również warunki przechowywania, w każdym domu koniakowym pilnuje tego osobna osoba. Ponadto istnieje mariage, czyli przygotowanie napoju z różnych alkoholi koniakowych o różnym wieku. Jest to złożony proces, któremu ufają tylko doświadczeni degustatorzy.
Mimo ściśle regulowanej technologii, koniaki każdego domu koniakowego mają własną osobowość i odcienie smakowe.
W zależności od wieku napoju wyróżnia się następujące kategorie: V. S (bardzo wyjątkowy), V. S. O. (bardzo przestrzenny stary), V. S. O. P. (bardzo szczególny stary blady), X. O. (bardzo stary). Te litery muszą być wskazane na butelce.
Biorąc pod uwagę całą złożoność przygotowania tego szlachetnego trunku i dbałość o najdrobniejsze szczegóły podczas produkcji, nie dziwi fakt, że koniak ma tak wysoką cenę. Większość koniaku jest eksportowana.
