Szczaw koński (dziki) to roślina, którą uważam za zachwaszczaną. Mieszkańcy lata zaciekle pozbywają się go na działkach, ponieważ jego system korzeniowy jest bardzo potężny i głęboki. Dziki szczaw można zbierać na polach, opuszczonych nieużytkach i wysypiskach. Jest jednak leczniczy i ma szerokie działanie terapeutyczne, dlatego jest stosowany w leczeniu kilkunastu chorób.
Uzdrawiająca moc szczawiu końskiego zawarta jest w całej roślinie. Jej korzenie zawierają 4% antrachinonu i jego pochodnych (silny środek przeczyszczający), a także do 12% garbników, flawonoidów i kwasu kawowego. Wszystkie tkanki roślinne, a zwłaszcza korzenie (9%) zawierają wapń kwasu szczawiowego. Nasiona szczawiu końskiego zawierają garbniki, a także antrachinon. Liście i kwiaty rośliny zawierają wiele różnych flawonoidów, a także rutynę, karoten, hiperozyd i kwas askorbinowy.
Szczaw koński ma następujące właściwości:
- przeciwzapalny;
- przeciwmiażdżycowe;
- przeciwdrobnoustrojowy;
- moczopędny;
- przeciwskurczowe;
- wykrztuśny;
- podciśnienie;
- ściągające;
- żółciopędny;
- środek przeczyszczający;
- naprawcze;
- wiatropędny;
- uspokajający;
- hemostatyczny.
Preparaty z korzeni dzikiego szczawiu stosuje się w małych dawkach jako środek ściągający, aw dawkach zwiększonych - w celu zapewnienia działania przeczyszczającego w różnego rodzaju chorobach przewodu pokarmowego: zapaleniu okrężnicy, zapaleniu jelit, zaparciach.
Leki z reszty rośliny mają działanie hemostatyczne, hipotensyjne i są stosowane w ropniach, pęknięciach odbytu, w leczeniu hemoroidów. Liście, łodygi, kwiaty, nasiona dzikiego szczawiu działają przeciwrobaczo, stymulują mięśnie jelita grubego, usprawniają proces wydzielania żółci, są stosowane w leczeniu niedoboru witamin.
Napary i wywary z dzikiego szczawiu końskiego stosuje się zewnętrznie w leczeniu chorób jamy ustnej, takich jak różne zapalenia migdałków, wrzodów i zapalenia jamy ustnej oraz w łagodzeniu objawów chorób skóry.
W przypadku zaparć zalać 60 g pokruszonych suszonych korzeni litrem wody, gotować przez kwadrans, nalegać i przyjmować 20 g w odstępach trzygodzinnych, aż do uzyskania efektu.
W przypadku biegunki ugotuj 10 g posiekanych korzeni w litrze wody. Podziel jedną szklankę powstałego bulionu na trzy dawki dziennie.
Również w przypadku biegunki i zaparć stosuje się proszek z korzeni i nasion. Jako środek mocujący proszek przyjmuje się trzy razy dziennie po ćwierć grama (0, 25). Efekt przeczyszczający zapewnia proszek podawany jednorazowo w ilości do jednego grama.
Nalewka z kłączy rośliny pomaga w walce z reumatyzmem. 20 g korzeni (suchych, zmielonych), aby nalegać na 100 ml wódki przez półtora tygodnia. Lek przyjmuje się trzy razy dziennie po 20 kropli.
Wywar z korzeni w następującej proporcji ma działanie przeciw robakom: 2 łyżki. l. surowce w szklance wrzącej wody gotować przez pół godziny. Ten bulion jest rozcieńczany wodą na pół, a szklanka jest pobierana dziennie przez trzy dawki. Odwar z korzeni stosuje się również zewnętrznie do płukania jamy ustnej i gardła.
W przypadku objawów alergicznych: egzemy, wysypki, ropni i swędzenia - do podawania doustnego przygotować napar z 20 g drobno posiekanych zielonych liści szczawiu końskiego z dwiema szklankami wody. Szklanka naparu - na 4 dawki.
Zewnętrznie, w przypadku problemów skórnych, używaj świeżej rośliny do balsamów i kąpieli. Pastę przygotowuje się ze świeżych zmiażdżonych korzeni zmieszanych ze sfermentowanymi produktami mlecznymi, którymi smaruje się dotknięte obszary.
