W wielu włoskich filmach piękne kobiety i silnie opaleni mężczyźni zamawiają drogą sambuca z lodem w upalny słoneczny dzień w cieniu letniego tarasu. Pomimo tajemniczej i poetyckiej nazwy sambuca to zwykły napój alkoholowy.
Historia napoju
Sambuca to włoski likier anyżowy. Klasyczny likier jest dość mocny, od 38 do 42 stopni i przezroczysty. Chociaż istnieją odmiany czerwone, brązowe, a nawet czarne. Historia sambuca sięga średniowiecza. Następnie Saraceni przywieźli do Rzymu napój alkoholowy na bazie anyżu. Początkowo był używany głównie jako lek na bóle głowy i zaburzenia trawienia. Ale ponieważ smak tego napoju był bardzo przyjemny, zaczęli go używać tylko dla przyjemności podczas jedzenia.
Ale sambuca zyskała prawdziwą sławę w XIX wieku, kiedy Luigi Manzi ulepszył recepturę, a świat otrzymał słynny likier anyżowy, jaki jest znany do dziś. Później sambuca zaczęto wytwarzać w innych gorzelniach. Najbardziej znani producenci to Virgil Pallini i Angelo Molinari.
Skąd wzięła się nazwa
Istnieje kilka wersji, dla których likier nazywa się sambuca. Niektórzy badacze twierdzą, że nazwa pochodzi od wypaczonego saraceńskiego „zammut”. Inni twierdzą, że trunek został nazwany po typie statków, które transportowały napój. Według trzeciej wersji likier ma tę nazwę z powodu czarnego bzu, który jest jego częścią i brzmi jak sambucus po włosku. Ale nikt nie zna dokładnie historii nazwy, a także przepisu na ten słynny likier anyżowy.
Twórcy Sambuca trzymają ten przepis w ściśle strzeżonej tajemnicy. Wiadomo, że do produkcji napoju używa się cukru, anyżu, aromatycznych ziół i alkoholu pszennego. Ale jakie zioła i w jakich proporcjach trafiają pozostałe składniki, wiedzą tylko sami producenci.
Jak pić sambuca
Sambuca można pić czystą z dużą ilością lodu lub można ją wykorzystać jako bazę do koktajli alkoholowych. W ojczyźnie likieru w Rzymie lubią pić sambuca „z muchami”. Nie, owady nie mają z tym nic wspólnego. Tyle, że sambuca podawana jest z trzema ziarnami kawy, które wrzuca się bezpośrednio do kieliszka do likieru. Szlachetna goryczka kawy podkreśla słodką słodycz likieru. Likier jest podpalany i wypity po zgaśnięciu, a następnie spożywany z pozostałymi na dnie ziarnami kawy.
