Związki Plemion Saka: Osadnictwo I Gospodarka

Spisu treści:

Związki Plemion Saka: Osadnictwo I Gospodarka
Związki Plemion Saka: Osadnictwo I Gospodarka

Wideo: Związki Plemion Saka: Osadnictwo I Gospodarka

Wideo: Związki Plemion Saka: Osadnictwo I Gospodarka
Wideo: Związki zawodowe w USA na przykładzie aktorskich SAG-AFTRA. Benefity i zarobki członków. 2024, Marsz
Anonim

W pierwszym tysiącleciu p.n.e. Plemiona irańskojęzyczne żyły na terytorium Azji Środkowej, znanej ze starożytnych źródeł pod zbiorową nazwą „Saki”. Persowie nazywali ich „potężnymi ludźmi”, a Grecy - z powodu pewnego podobieństwa w ich sposobie życia - „azjatyccy Scytowie”.

Saki
Saki

Pierwsza wzmianka o Sakach zawarta jest w inskrypcji na górze Behistun, wyrzeźbionej na polecenie króla perskiego Dariusza I, który rządził na przełomie VI i V wieku. PNE.

W epoce żelaza pojawiły się plemienne związki Saksów. Na czele każdego związku stał król, który był również kapłanem. Władza króla była uważana za świętą i była przekazywana z ojca na syna.

Przesiedlenie

Starożytny grecki historyk Herodot opisuje cztery grupy plemion Saka. Według niego saki-haomavarga mieszkała w dolinie rzeki Mugrab – „warzonego haomu”, odurzającego napoju używanego do celów rytualnych. Pomiędzy rzekami Amu-darii i Syr-darii, a także u podnóża Tien Shan, żyła Saki saki-tigrahauda - „nosząca spiczaste kapelusze”. Dolne partie Amu-darii i Syr-darii, basen Morza Aralskiego, a także terytorium współczesnego Tadżykistanu zamieszkiwał Saki-sugudam - „poza Sogdianą”. Czwarta grupa - Saki-paradaraya, „ci, którzy są za morzem”, mieszkali w regionach Morza Czarnego i Kaspijskiego.

Jest mało prawdopodobne, aby imiona nadane przez Herodota istniały w rzeczywistości. Robienie haomy i noszenie spiczastych nakryć głowy było typowe dla wszystkich Saków, a nie dla poszczególnych plemion, a taki znak jak życie „poza Sogdianą” mógł mieć znaczenie w oczach Greków, ale nie samych Saków. Ale jeśli klasyfikacja Herodota budzi wątpliwości, to nie ma powodu wątpić w wskazane przez niego terytorium osadnictwa Saków.

Gospodarstwo rolne

Podstawą gospodarki Saków była hodowla bydła. Istniał w trzech formach – koczowniczym, półkoczowniczym i osiadłym.

Pasterstwo koczownicze obejmowało długie przemieszczanie się między pastwiskami letnimi i zimowymi. Koczownicy spędzali zimę nad brzegami rzek lub jezior, w miejscach, gdzie nie wieją wiatry. Takie zimowiska nie były długoterminowe.

Podczas półkoczowniczej hodowli bydła zarówno letnie, jak i zimowe obozy były stałe, budowano tam ziemianki. Niektórzy członkowie gminy przebywali na zimowiskach, a latem zajmowali się rolnictwem. Uprawiali pszenicę i jęczmień.

Osiadły tryb chowu bydła zakładał trwały osiadły charakter części populacji. Głównym zajęciem osób prowadzących siedzący tryb życia było rolnictwo. Niedaleko takich osad znajdowały się pastwiska, zarówno zimowe, jak i letnie, nie wymagały długich wędrówek.

Koczownicy hodowali głównie owce i wielbłądy. Saksowie, którzy zajmowali się osiadłą hodowlą bydła, mieli dużo bydła.

Wszystkie plemiona Saka – niezależnie od dominującej formy hodowli bydła – hodowały konie. Dowody archeologiczne świadczą o dwóch odmianach tych zwierząt wśród Saków. Wojownicy jeździli na wysokich, smukłych koniach. Do potrzeb domowych wykorzystywano karłowate konie o grubych nogach i masywnym ciele.

Plemiona Saka odegrały ważną rolę w historii Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej. Z ich udziałem powstało państwo Partów.